De Carmina Burana is een serie Latijnse en Duitse liederen en gedichten uit de 13e eeuw, geschreven door rondtrekkende studenten en geestelijken. Zij verhalen over de ontluikende natuur in de lente, de verheerlijking van het vrije leven (met veel drank) en de zinnelijke liefde. Het geheel wordt omlijst door een hymne aan Fortuna, de godin van het lot.

Het bijzondere aan deze uitvoering is de Nederlandse hertaling van Willem Wilmink. De lofzang op natuur, leven en liefde krijgt vorm in vloeiend Nederlands. Met de aarde als honingzoet dal, waarin Amor veel heerlijks en begeerlijks brengen zal. En met een bospad vol kleurrijk bladertooi en bloesemschat, door Flora opgehangen. Terwijl de vogelen des velds het leven fleur geven met hun gezangen.

Sommige scènes plaatst Wilmink nadrukkelijk in een Nederlands decor. Zo zwemt een zwaan in de Twentse Buurserbeek, zit een VUT’ter zich in de kroeg te bezatten en figureert Ruud Gullit vanwege zijn mannelijke erschijning.

Deze uitvoering is in de originele Orff-bezetting met solisten, koor, twee vleugels en slagwerk